از دشت و دبستان، گریزان، همه وردی،
 جز نالۀ درویش که أصواتِ سه‌ تار است.

گیسویِ پریشانِ تو، گفتند «نه برجا ست
آنگونه که خُم در کفِ میخوارِِ خُمار است».

در مدسه کس را نرسد دعوی توحید
منزلگه مردان موحد سر دار است^۱

مائیم و نه اهلیم و نه الواطِ خرابات، 
حالی اگر ام هست، همان حالِ نزار است.

گفتند عروس ئی ببر از خانه ی ما، مرد!
گفتم نه به دار است عروسی، نه به بار است.
 

آنجا که نوشته ‌ست دوات، آیتِ قرآن، 
جای دد و دیوانه، پریشان، همه، غار است

_{۱. بیت تضمین. منسوب به منصور حلاج.}